10. "Bezpowrotny bilet."

W poprzednim rozdziale:

Nerwowo przemierzał, krótki korytarz. Dziwny niepokój opanował jego ciało. W głowie kłębiły pytania dotyczące Emmy, jej dziwne zachowanie było łatwo zauważalne. Od wyjścia przyjaciółek okupowała łazienkę, a Davida zbywała: „Wszystko w porządku.” lub „Zaraz wychodzę.”

-Cholera Emma, otwórz. Nie wiem, zrobiłem Ci coś? Jeśli tak to powiedz, porozmawiajmy.- powiedział lekko podniesionym głosem, jednocześnie uderzając pięścią w drzwi.

-Jestem w ciąży.- wyszeptała, gdy stanęła oko w oko z Davidem. Mężczyzna odwrócił się i chwycił za głowę.

-Ale przecież to nie możliwe, to nie może być prawda. Jutro pójdziemy do lekarza i to sprawdzimy. To na pewno pomyłka, cholerna pomyłka.- nerwowo zaciskał pięści.

-David, ale to już nie chodzi o sam wynik testu, znam swój organizm i to całkiem dobrze.- jej spokojne tłumaczenie, było na nic. Delikatnie chwyciła jego rękę.

-Mogłem się tego spodziewać.- odwrócił się dość szybko z stronę Emmy, ujął jej twarz. Jego oczy były ciemne, było w nich widać złość, która wypełniła go w całości.- Zrobiłaś to specjalnie, cholera prosiłem Cię, nie mogłaś trochę poczekać.- jej ciemno brązowe oczy wypełniły po raz kolejny tego dnia łzy.

-Jak możesz, wtedy praktycznie nie współżyliśmy, wiedziałeś, że się nie zabezpieczyliśmy.

-Nie Emma, jeśli myślisz, że to tak zostawię to się mylisz. Zniszczyłaś wszystko, dosłownie, przykro mi...- wziąwszy kurtkę opuścił mieszkanie z głośnym hukiem zatrzaskujących się drzwi, pozostawiając kobietę samą z ich problemami.

  

C.D

Czwarta czterdzieści cztery, po raz kolejny Spojrzała na duży zegar. W jej głowie pisały się różne scenariusze, jednak jedno było pewne, jej przypuszczenia się potwierdziły. Nerwowo miętoliła chusteczkę, którą co chwila ocierała łzy. Oczekiwanie przerwało ciche pukanie do drzwi. Szybkim krokiem udała się w stronę drzwi. Jej oczom ukazała się postać, szczelnie opatulona z dzieckiem na ręku.
-Ines, kochana co się stało?- powiedziała przepuszczają przyjaciółkę w drzwiach.- O mój Boże, co on Ci zrobił.- powiedziała na widok posiniaczonej i umazanej krwią twarzy przyjaciółki, którą ujrzała gdy ta odsunęła chustę.- Chodź położymy Olivkę w sypialni i porozmawiamy.


W ciągu niecałej godziny przyjaciółki zrelacjonowały sobie, to co im się przydarzyło. O ile Ines wyszła z tego z kilkoma sinikami i rozcięciami, to czuła się silna, wypełniała ją chęć walki o lepsze życie dla siebie i dla córki. Najważniejsze był to by znaleźć się teraz jak najdalej od Juan'a.
Emma w przeciwieństwie do przyjaciółki, byłą totalnie rozbita psychicznie.
-On jest chory, ba nieźle jebnięty.-Ines pociągając nosem, zaciągała się po raz kolejny papierosem.- Nie wrócę tam, choćby się kurwa waliło.-w kuchni roznosiły się kłęby białego dymu, a paczka papierosów sukcesywnie była opróżniana.-Musze coś wymyślić, zniknąć, bo jak tylko się obudzi to będzie nas szukał.
-Już wiem.- czerwonowłosa po chwili wróciła z małą karteczką.
-Czyj to numer?- Ines zerknęła na świstek papieru na, którym widniał szereg cyfr.
-Mojej... mamy.- dodała po chwili.- Dała mi go w dniu w którym wyjeżdżaliśmy. Obiecałam, że jak będę gotowa to zadzwonię. Pojedziemy do Miami, tam nas nikt nie znajdzie. Zatrzymamy się nie daleko niej. O nic się nie martw.-  uprzedziła przyjaciółkę.- Mam oszczędności, tylko muszę zadzwonić do redakcji może będę mogła wysyłać reportaże pocztą, a nie no to trudno. Damy rade, odpocznie i pomyślimy co dalej.- uśmiechnęła się ciepło. Później już wszytko działo się bardzo szybko.

Spokojnie przemierzał ulice Mexico City, wybiła godzina dziesiąta, a on starał się uporządkować myśli i zacząć racjonalnie myśleć, jednak wypity alkohol znacznie mu to uniemożliwiał. Miał jednak jasno obrano cel- dom. Po kilku godzinach w barze, potem na kanapie w firmie, teraz chciał jak najszybciej znaleźć się w ciepłym łóżku, jednak wcześniej musiał wszystko wyjaśnić z Emmą. Nawet jeśli nie chciał tego dziecka, czuł, że dla Emmy jest w stanie zmienić wszystko. Pośpiesznie wszedł do mieszkania, nawołując żonę, której już nie zastał. Jego wzrok jednak przykuła kartka, na której widniało jego imię.

-Emma jesteś tego pewna?- Marisol w drodze na lotnisko zadało to pytanie co najmniej pięć razy.
-On nas nie chce, a poza tym rozmawiałam z... moją mamą.- powiedziała z lekkim przekąsem- Będzie na nas czekać, nalegała żebyśmy się u niej zatrzymały. Tam będzie łatwiej zapomnieć.- ostatnie zdanie powiedziała znacznie ciszej.
-O Davidzie powinnaś zapomnieć jak najszybciej. To największy debil jakiego znam i pomyśleć, że płynie w nas ta sama krew.- łatwo dało się wyczuć, że niechęć Marisol do kuzyna wzrastała z dnia na dzień.
-To chyba będzie nie wykonalne, ale spróbuje zapomnieć o tych złych chwilach.- spokój Emmy i dobroć jaką darzyła męża powodowały u czarnowłosej odruch wymiotny.
-Niech teraz gnije sam w tym mieszkaniu.-skwitowała Mari.-Tylko proszę Cię nie broń go. Jaki korek.- nerwowo uderzała paznokciami w kierownice.-A może znajdziesz tam kogoś, hmm?- dała przyjaciółce kuksańca w bok, na co Emma tylko przewróciła oczami.

"...Nie będę Cie do niczego zmuszać, tu nie o to chodzi, by być szczęśliwym czyimś kosztem. Chcę żebyś wiedział, że spełniłeś moje największe marzenie, będę Ci wdzięczna za to do końca moich dni. Mam nadzieje, że Ty również będziesz szczęśliwy. Pamiętaj, że mocno trzymam za Ciebie kciuki.

Emma."

Po jego policzkach spłynęły łzy- strachu, bólu i tęsknoty.  Stracił to co było dla niego najcenniejsze. Pośpiesznie wybrał numer ukochanej, lecz już po chwili usłyszał tylko dźwięk automatycznej sekretarki. Usiadł na podłodze, twarz ukrył w dłoniach i po raz kolejny zaczął płakać z żalu po stracie ukochanej. 

Samolot wznosił się nad Mexico City, miastem do którego przyleciała jako szara myszka marząca o wielkiej miłości i karierze dziennikarki. Ciepła posadka w redakcji była tym o czym marzyła, praca w większości w domu, sama była panią własnego losu. Na dodatek David- był spełnieniem jej marzeń. Miły, szarmancki, dobrze usytuowany.  Mógł mieć każda, ale wybrał ją. Z natury trzymający kobiety na wodzy, dla niej byłby w stanie "przychylić nieba". W tym momencie zdała sobie sprawę, że jej życie było zbyt idealne. Ciało odlatywało w daleką podróż , ale serce zostało tam, gdzie uważało to za stosowne.

-Nigdy Cie nie zaponę.- wyszeptała.

Nie skomentuje tego rozdziału, o ile pomysł mi się podobał, to wykonanie i przekaz tragiczny. Dziękuje moim czytelnikom za poświęcony czas :** Wracam już niedługo :)