Prolog. Kochanka z wyboru.

-Sara ja mam żonę.- po tych słowach przestałam go słuchać. W mojej głowie błądziło tylko jedno pytanie: "Dlaczego ?"- Ja... wolałem Ci powiedzieć teraz, chce być z Tobą szczery.

-Do jasnej cholery.- cisnęłam w niego bukietem, który przed chwilą mi podarował. Sama nie wiedziałam co mam teraz zrobić. W mojej głowie, aż roiło się od różnych myśli.- Szczery? Lucas od samego początku mnie oszukujesz. Masz żonę, dom, a ja? Kim mam być? Pocieszeniem, przyjaciółką, kochaną?- starałam się trzymać nerwy na wodzy, ale łzy popłynęły mimowolnie. Rozczarowanie jego osobą było zbyt duże. Szybkim ruchem zebrałam swoje rzeczy i opuściłam jego samochód.
-Ja Cie kocham, bardzo. Proszę, wysłuchaj mnie.- to pierwsze co usłyszałam, gdy tylko mnie złapał.- Zrozum to , że moja żona i ja to już przeszłość, łączą nas jedynie interesy.- ujął moją twarz w dłonie, a po policzkach spłynęły mi kolejne łzy.-Kocham Cię bardzo.- delikatny pocałunek stawał cię coraz to bardziej łapczywy, przepadałam. Boże, dlaczego ja jestem taka naiwna.