10. „Granica.”

W poprzednim rozdziale:

Nazajutrz rano.

-Chyba żartujesz.- powiedział nerwowo wiążąc krawat.-Teraz to go chyba zabije. Nie, a Ty w dodatku zapraszasz go na świąteczny obiad. Emma miej litość.- założył krawat, zaciągnął i nieco poprawił.- W ogóle nie powinnaś się z nim spotkać. Kurwa, co za debil.- słowotoku Davida nie było końca, czerwonowłosa lekko uśmiechając się pod nosem, już żałowała, że cokolwiek mu powiedziała.

-Zapniesz?- zapytała, podając mu łańcuszek, który dostała w zeszłym roku pod choinkę. Trzęsącymi dłońmi o dziwo udało mu się zahaczyć zapięcie. Poczuła ciepły oddech na szyi, a o chwili jeszcze cieplejsze usta.

-Jeden nie właściwy ruch i stąd wylatuje.- odwrócił ją w swoją stronę i patrzył wyczekująco.

-Wytłumaczyłam Ci, dlaczego go zaprosiłam. Nie chce by był sam, zwłaszcza teraz kiedy jest chory.- jej dobre serce, czasem go zaskakiwało, nawet mimo tego, że znał ją już całkiem dobrze.- Obiecuje, że nie będziesz musiał się denerwować.- puściła mu oczko, a on już po chwili ją objął, całując ją coraz to śmieje. Jednak dość szybko ich czułości przerwał dzwonek do drzwi i gość, który nie dla wszystkich był tu mile widziany.

C.D.

Piękniejszej kobiety w ciąży niż Emma to jestem pewien, że nie ma.- Max nie szczędził komplementów czerwonowłosej, która odpowiadała tylko delikatnym uśmiechem. Za to David za każdym razem zaciskał dłoń, która spoczywała na nodze żony.

-Emma tak zawsze wygląda, bez względu na swój odmienny stan.- rzekł, triumfując nad „przeciwnikiem”. Max nie wiedział o obecnych relacjach przyjaciółki i jej męża, a co dopiero jego obecności, co miał Emmie lekko za złe.

-Czemu nie powiedziałaś mi, że on tutaj będzie?- została zaczepiona zaraz po wyjściu z toalety.

-To mój mąż, kocham go, więc to chyba najlepsze argumenty dlaczego tutaj jest.- uśmiechnęła się.- A Ty jesteś moim przyjacielem i chciałam, żebyś go poznał.

-Emma ja nie chcę, żebyś znowu cierpiała, wiem przez co przechodziłaś.- chwycił ja za ręce.- Zostawił Cie w chwili kiedy go najbardziej potrzebowałaś.

-Ale już nigdy więcej nie popełnię tego błędu.- usłyszał za sobą. David momentalnie go wyminął, a Emma wyswobodziła swoje dłonie.-Jeśli nadal chcesz się przyjaźnić z Emma, to radze Ci nie przekraczać tej granicy.-upomniał go surowym głosem, po czym objął żonę ramieniem.

-Daj spokój, wszystko jest w jak najlepszym porządku.- uśmiechnęła się chodź zaistniała sytuacja jej także nie była na rękę.

-Będę już się zbierał...

Nerwowo zagasił drugiego wypalonego papierosa, po czym spojrzał na rozciągającą się nieopodal plażę. Balkon usytuowany był na najwyższym pietrze, dzięki temu widoku nie zasłaniało nic co stanęło na drodze. Już po chwili poczuł oplatające go ręce w pasie, a po chwili owa osoba dolegała całą powierzchnią ciała, przytulając się.

-Już poszedł.- zaśmiała się.-Spokojnie.-obeszła go i wsunęła się między niego, a barierkę, delikatnie trącając go brzuchem, dając do zrozumienia by się trochę odsunął.-No już, już.- powiedziała składając na jego szyi pocałunek.

-Nie będę spokojny dopóki ten gość będzie się obok Ciebie kręcił. Jesteś moja.-zmarszczył brwi.-Nie ma zamiaru się Tobą z nikim dzielić, czy Ci się podoba czy nie. Już na pewno nie z facetem, nawet jeśli się przyjaźnicie.- spojrzał na nią z góry, po czym pocałował ją w czoło.-No i tak ma być.- zaśmiał się.

-Mam nadzieje, że zostaniesz kilka dni?

-Mam nadzieje, że ze mną wrócisz?- odpowiedział pytaniem na pytanie.

-David, bo ja dobrze się tutaj czuje, tu czuje się taka naprawdę jak w domu, jedyne czego mi brakuje to Ty.- pogładziła go po policzku.

-Emma nie da się żyć na odległość.-odsunął jej dłoń i cofnął się krok do tyłu.

-Wrócę z Tobą, ale obiecaj, że jeszcze to przemyślimy.

-Ale mi napędziłeś strachu.- chwyciła Maxa za rękę, co nie umknęło uwadze, wystarczająco podirytowanego Davida.

-Wszystko w porządku, tylko na chwilę straciłem przytomność, a Joe od razu zawiózł mnie do szpitala.- zaśmiał się.

-Rozmawiałam z lekarzem, guz musi być jak najszybciej usunięty, inaczej to...- jej głos się lekko złamał, poczuła uścisk na ramieniu, dotychczas trzymający się na uboczu David, staną nad nią i objął ramieniem.

-Em, mną się nie przejmuj naprawdę, jakoś się wyliże.- puścił jej oczko.-A Ty lepiej zacznij się martwić o swoje zdrowie, a nie wszystkich dookoła.

-Bardzo proszę już kończyć odwiedziny.- w sali rozległ się głos starszej pielęgniarki.

-Będę czekał na zewnątrz.- David skierował słowa do Emmy,a raz dodał.-Trzymaj się.

-Postaram się coś wymyślić, obiecuje Ci, że Cie tak nie zostawię.- posłała mu ciepły uśmiech.

-Emma i tak dużo zrobiłaś dla mnie, naprawdę jestem Ci bardzo wdzięczny, ale masz swoje życie, męża, niedługo dziecko. To powinno być dla Ciebie najważniejsze.

Emma postawiona pod ścianą, niczego nie była pewna, czy posłuchać serca, a może zdrowego rozsądku. Musiała dokonać wyboru być może decydującego o jej całym życiu, ale czy te wybór okaże się właściwy? 

Dawno nie nie wrzuciłam, więc macie dwa na raz :) Dodałam także prolog nowego opowiadanie, które pojawi się po zakończeniu tego opoka :)