11. „Niespodziewana pomoc.”

-To chyba wszystko.- odpowiedział, przystając na chwilę.

-Nie możesz zostać jeszcze trochę?- spojrzała błagalnym wzrokiem.

-Nie Em i tak zabawiłem na długo. Firma mnie potrzebuje, muszę odciążyć Carlosa, całe święta pracował. Zresztą i tak całe dnie spędzasz w szpitalu.- mimo że nigdy w prost jej tego nie powiedział wiedziała, że ma do niej żal.

-Max jest chory, Ty to zrozumiesz , a jego choroba nie.- złożyła na jego ustach pocałunek.-Jestem Ci bardzo wdzięczna za to co dla mnie robisz. Jesteś ze mną, nawet pomimo tego, że wiem że Ci ciężko. Kocham Cie, wiesz?-szepnęła blisko jego ust.-I Ty jesteś dla mnie najważniejsza osobą na świecie, nawet jeśli czasem tego nie okazuje.-pochylił się do walizki i wyciągnął teczkę, po czym podał żonie.-Co to?

-Otworzyłem konto na które przelałem pieniądze na leczenie Max, są tam także dokumenty potrzebne do przyjęcia go do prywatnej kliniki, tam już wszystko zostało opłacone. Są tam też również różne upoważnienia. Mam nadzieje, że nie będziesz miała większych problemów, gdyby jednak coś było nie tak w środku jest wizytówka mojego prawnika, jest do twojej dyspozycji.-dodał na sam koniec.

-Dziękuje nawet nie wiesz jak jestem Ci wdzięczna.- pocałowała go, tym razem odwzajemnił pocałunek.

-Nie potrzebuje wdzięczności, pieniądze to nie problem, gorzej z innymi rzeczami.- spojrzał na nią, a z jego oczu dało się wyczuć cierpienie.

-Obiecuje Ci, że będziemy razem jak tylko to będzie możliwe.

-Na to liczę.- pocałował ja w czoło.-Muszę już iść zaraz mam samolot.- Uważaj na siebie, teraz wy jesteście najważniejsi. Kocham Cie bardzo.- pocałował ja po raz ostatni.- Zadzwonię jak wyląduje. Do zobaczenia Em. Po chwili jego postać zniknęła w tłumie ludzi.

Miesiąc minął ja z bicza strzelił. Czas płyną bardzo szybko, Emma spędzając całe dnie przy Maxie, nie znajdowała czasu na nic innego. Jej mały brzuszek zmienił się w nieco większą „piłeczkę” utrudniając jej nieco poruszanie. Max coraz to lepiej się czuł i już niedługo mógł liczyć na wypis. Gdy dowiedział się o tym skąd Emma wzięła pieniądze, nie oszczędził jej nie miłych komentarzy, a jego duma długo nie ustępowała. Jednak z biegiem czasu, odczuł plusy zaistniałej sytuacji, Emma spędzała z nim całe dnie, przez co jeszcze bardziej się do siebie zbliżyli. Jedynym powodem do zmartwień był stan zdrowia czerwonowłosej. Życie w ciągłym stresie dawało swe znaki. Również sytuacji w jej małżeństwie nie rokowała najlepiej, mimo tego, że David wprost jej nie powiedział jej o swoim żalu, czuła jego rozgoryczenie. Dzwonił bardzo rzadko, najczęściej tylko po to by zapytać jak się czuje. W jego głosie dało się czuć ból, długie rozstanie nie korzystnie wpływało na ich związek. Dodatkowo napięcie powodował strach o stratę Emmy. David został zepchnięty na boczny tor, a jego miejsce zajął Max. To nim się zajmowała, to z nim spędzała czas, to on przy niej był.

-Nie dziwię mu się Emma, Ty tu, a on tam. Boi się, że Cie straci.- Cristina po raz kolejny wyjaśniała powód odsunięcia się Davida od jej córki.

-Boje się, że on w końcu nie wytrzyma i odpuści, albo znajdzie sobie kogoś.- czerwonowłosa chowała do szafki zakupy, które przed chwila przywiozła jej mama.

-David to silny mężczyzna, ale nie możesz go tak zwodzić, musi czuć, że to on jest tym jedynym.

-Czasem, aż za silnym, rzadko mówi o swoich problemach. Obiecałam, że do czasu porodu wszystko się wyjaśni, zostały nie całe dwa miesiące, a ja dalej jestem w punkcie wyjścia. Najchętniej już dziś bym się spakowała i tam pojechała.

-Emma.- kobieta położyła rękę na jej ramieniu.-Już nie bądź tak w gorącej wodzie kąpana.- zaśmiała się.

-Max czuje się dobrze. W środę mam wizytę u lekarza wtedy z nim porozmawiam o moim powrocie do Mexico. Idę się położyć. Dobranoc mamo.

-Dobranoc Em.

Weszła do swojej sypialni, delikatnie zakręciło jej się w głowie, po czym osunęła się na podłogę.