5. „Gruby osioł.”

-Nawet nie wiesz jak się ciesze, że Cie widzę, przecież od twojego wyjazdu minęły już trzy miesiące.- Marisol przytuliła przyjaciółkę z całych sił, specjalnie przełożyłam wizyty moich jak zwykle niecierniących zwłoki pacjentów, żeby się Tobą nacieszyć.

-Najpierw muszę skoczyć do redakcji, a potem do Davida.- uśmiechnęła się delikatnie.

-Wiesz, wydaje mi się, ze ten osioł naprawdę Cie kocha. Nawet podwoi swój trening na siłowni, no ale co się dziwić grubnął w oczach. Obżerał się fast foodami odkąd go zostawiłaś.- Mari jak zwykle nie szczędziła komentarzy na temat ulubionego kuzyna.-Nie dość, że osioł w dodatku gruby. Wtedy na pewno nie miał by szans, na odkupienie swoich win.

-Pozwól, że sama ocenie jego poziom otyłości.- zaśmiała się, a w jej oczach pojawiły się iskierki jak dawniej.

W redakcji jak zwykle panował harmider. Z jednej strony dziennikarze doszlifowujący swoje reportaże,a z drugiej szwendający się redaktorzy. Emma uśmiechnęła się na widok znajomych twarzy i już po chwili została otoczona wianuszkiem ludzi z którym pracowała.

-Emi, moja kocha Emi.- dobiegł ją głos redaktora naczelnego, któremu jak zwykle towarzyszył nienaganny strój, idealnie wyprasowana koszula i zawiązana pod szyją atłasowa chusta.-Zawsze powtarzałem, że w ciąży kobieta rozkwita.- obrócił ją wokół własnej osi.-No i Skarbeńku pomysłów Ci również nie brakuje. Chodźmy do mojego gabinetu.- wskazał ręką drogę, która doskonale znała.-A wy do pracy, no mamma mia, gdyby nie ja to ta redakcja już dawno by przestała istnieć.

-Nie śmiem wątpić.- odparła czerwonowłosa, dostrzegając jak bardzo tęskni za swoim dawnym życiem.

-Nie ukrywam, że do czasu porodu mogę się pojawić tutaj tylko raz, potem też nie będzie łatwo. Takie podróże nie będą należały do łatwych.- Emma powiedziała zgodnie z prawdą.

-Niczym się nie przejmuj Skarbeńku.- Gdyby go nie znała, pomyślała by, że jest skończonym idiotom.

-Witaj Emma, Ines miała racje, że ciąża Ci służy.-Juan odparł zaraz po otwarciu drzwi.- Wejdź, dziewczyny zaraz wrócą z zakupów.- Em nie kryła swojego zdziwienia przemianą Juana, tylko czy to naprawdę to, czy tylko zwykłe "zamydlenie oczu".

-Napijesz się czegoś?-zapytał po chwili.

-Nie dziękuje, poczekam na Ines.

-Bo ja chciałem Ci podziękować, za to co zrobiłaś dla Ines i Olivki, to dzięki Tobie mam je tu z powrotem.- uśmiechnął się, jego twarz dość mocno postarzała się od ostatniego razu. Zmarszczki wokół ust, oczu i na czole stały się głębsze. Ostatnie przeżycia miały nie tylko wpływ na jego psychikę, ale także wygląd.

-Ja ją tylko wspierałam, jest dla mnie jak siostra, zresztą każdy zasługuje na drugą szansę.- odwzajemniła uśmiech.- Mam nadzieje, że Ty swoją dobrze wykorzystasz.

-Ciocia.-w mieszkaniu rozległ się pisk małej, rezolutnej dziewczynki.

-Spokojnie Olivka, uważaj.- upomniał ją tata, gdy niemalże z prędkością światła znalazła się w ramionach ulubionej cioci.

-Nic nie stało, ale za Tobą tęskniłam.- ucałowała w czoło małą blondyneczkę.

-Chodź idziemy umyć rączki i przygotujemy coś do jedzenia.-Juan razem z córką już po chwili opuścił salon.

-Kurcze, ale niespodzianka czemu nic nie mówiłaś, że przyjedziesz.- ściągnęła kurtkę i powiesiła niedbale na krześle.

-Do końca nie wiedziałam, czy przyjadę ostatnio jakoś gorzej się czuje, cudem ubłagałam lekarza prowadzącego ciąże na zgodę na lot. Mam tutaj dużo spraw do załatwienia, a prawdopodobnie przed porodem pojawia się tutaj raz, jeśli wszystko będzie w porządku.- Ines szybko usiadła obok przyjaciółki, zadając coraz to inne pytania, już po chwili popijając ciepłą herbatę.

-Tak się cieszę, że jesteś szczęśliwa.- czerwonowłosa chwyciła towarzyszkę za rękę.

-Chyba do końca życia bym pluła sobie w brodę, gdyby Cie nie posłuchała. Czasem, warto postawić wszystko na jedną kartę jeśli w grę wchodzi miłość, zwłaszcza ta prawdziwa.