7. "Na nowo."

W poprzednim odcinku: 

-Przepraszam Cię za nią, jest trochę dziwna.-pomógł jej zdjąć płaszcz i odwiesił go.-Usiądź sobie.- wskazał na duży skórzany fotel, jak nie trudno się domyślić należący do niego. Sam stanął obok niej opierając się o biurko. Wzięła głęboki oddech, była blada nawet bardzo. Widać było po niej zmęczenie.

-Wszystko w porządku?- ukucnął przed nią i ujął jej dłonie, jednocześnie zewnętrzną stroną dotykając brzucha.

-Tak, nie najlepiej się czuje, ale jest dobrze.- uśmiechnęła się.

-Czemu nie powiedziałaś, że przylatujesz, wziął bym urlop, odebrał z lotniska.- David Alvarez i urlop? Emmie zachciało się śmiać, jednak uznała, że to jednak nie na miejscu.

-Wczoraj odebrała mnie Marisol, załatwiłam wszystko w redakcji, sprawdziłam co u Ines, no i wracam do domu.

-Tutaj jest twój dom.- jego oczy momentalnie się zaszkliły, położył głowę na jej kolanach, a ona delikatnie gładziła go po głowie.

-O której kończysz pracę?- zapytała po chwili.

-Jeśli zechcesz zjeść ze mną lunch, to zaraz, ale jeśli nie to późno w nocy.- w dotychczas smutnych oczach pojawiły się iskierki nadziei.

C.D.

-Cieszę się, że się zgodziłaś tutaj zatrzymać. Co prawda nie jest idealnie wysprzątane, ale się staram.- uprzedził ja przed otwarciem się widny. Przedpokój zapowiadał się bardzo obiecująco i tak pozostało. Poza kilkoma niewyrzuconym butelkami po whisky i pozostawionymi ubraniami, panował w miarę porządek. Oczywiście jak na mężczyznę, który nigdy, praktycznie nic nie robił w mieszkaniu.

-Chodź weźmiesz kąpiel i położysz się spać, widać, że jesteś zmęczona. Jutro się rozpakujesz.- wziął jej walizkę.-Mam nadzieje, że zagościsz tu na dłużej. Zresztą to twój dom.- uśmiechnął się.

Leniwie zdjęła ubrania, kładąc je na koszu z bielizną. Kąpiel zajęła jej sporo czasu. W końcu czuła się dobrze, nawet mimo zmęczenia.

Owinęła się ręcznikiem, który zakrywał zbyt mało, przemyślawszy za i przeciw wyszła. Cicho stąpając już o chwili znalazła się w ich wspólnej sypialni.

-Przepraszam.- usłyszawszy to, aż poskoczyła.

-Ale mnie wystraszyłeś.- odwróciła się jego stronę.

-Zmieniłem poście.- powiedział nie podnosząc wzroku, który utkwił na puchowym dywanie.

-Przestań no.- zwróciła mu uwagę.-Jesteś moim mężem, a zachowujesz się jakbyś miał piętnaście lat.-zaśmiała się.-Wiem, ze może nie wyglądam tak pięknie jak przed ciąża, ale aż tak.- żartowała z niego.

-Nie to nie tak.- podszedł do niej bliżej.-Jesteś jeszcze piękniejsza.- odpowiedział zgodnie z prawdą, odsuwając kosmyk włosów z jej twarzy.-Piękniejszej kobiety niż Ty nie było mi dane spotkać, ba o ile takie istnieją.-przytulił ją do siebie.-Bardzo za Tobą tęskniłem. Za wami, chodź Ciebie nie dane mi było jeszcze poznać.- położył rękę na jej wypukłym brzuchu.-Połóż się ja się prześpię w salonie-dodał po chwili. 

-Podobno za mną tęskniłeś.- zmarszczyła brwi.

-Tak może być codziennie.-odparł, co chwilę zerkając na jej nogi. Ubrana była w atłasową, czarną koszulkę na ramiączkach, wykończoną koronką wokół biustu i na dole. Owa koszulka lekko opięta na brzuszku i biuście z każdym ruchem zdawała się podnosić coraz to bardziej. Jego bokserki zdawały się być coraz to bardziej wypełnione co nie uciekło uwadze czerwonowłosej. David delikatnie pociągnął nakrycie w swoją stronę przykrywając swojego „kolegę”.

-Przykryć się też?- zaśmiała się.

-Chyba tak będzie najbezpieczniej.- wsunęła się, dolegając swoim ciałem do niego.

-Przecież nie robimy nic złego.- spojrzała na niego, podnosząc się do pozycji siedzącej.-Sam podczas lunchu powiedziałeś, że chcesz to naprawić, a teraz to już sama nie wiem. Traktujesz mnie jak nie wiem kogo... Wiem, mam poczucie tego, że nieco się zmieniłam pod względem wyglądu, ale jeśli Ci to przeszkadza to powiedz- zrozumiem.

-Nie ja po prostu sam nie wiem.- przyciągał ja z powrotem do siebie, otaczając ramieniem.-Nie chodzi o Twój wygląd, bo w tej kwestii nie zmieniło się zupełnie nic, nadal jesteś piękna. Nawet tak samo na mnie działasz, zresztą sama widzisz. Najchętniej to bym się na Ciebie rzucił już w firmie.- co czerwonowłosa skwitowała śmiechem.-Na prawdę odkąd mnie wyjechałaś nie widziałem żadnej kobiety nago, czy prawie nago, a Ty jak gdyby nigdy nic sobie tak leżysz. Emma ja jestem tylko mężczyzną.- po czym przymknął oczy.

-Przecież, nie będzie w tym nic złego jeśli będziemy się kochać.- pocałowała go delikatnie, a on oddał ten pocałunek ze zdwojoną siłą.

Pierwsze promyki słońca zaczęły dobiegać przez niedosunięte okno. David delikatnie wsunął rękę i położył na jej nagim brzuchu, delikatne ruchy dziecka były ledwo co odczuwalne. Dziś nie jest w stanie wytłumaczyć przed nawet samym sobą swojego zachowania, jakie miało miejsce kilka miesięcy temu.

-Obudziłeś je.- spojrzała na niego z przekąsem, jednocześnie śmiejąc się.

-Jaki ja byłem głupi.- przytulił ją jeszcze mocniej.- Przecież ja was kocham nad życie, nawet nie wiesz jak bardzo.

Przepraszam, miałam dodać wczoraj, ale za to postaram się dodać coś nowego jutro. Kilka dni temu zakończyłam to opko, więc sukcesywnie będę dodawać rozdziały :) Postanowiłam nie mówić Wam ile rozdziałów  zostało do końca, niech to będzie niespodziankę :) Do następnego :**