12. "Moja córka."

-Cholera, ale blado wyglądasz.- Max jak zwykle nie krył się ze swoją szczerością.- Pójdziemy na USG, lekarz mi mówił, on myśli, że to będzie mój bobas.- zaśmiał się.

-Głowa mnie przeokropnie boli.- delikatnie masowała skronie.-W dodatku te zapach...

-Emma.- jej imię rozległo się po całym szpitalnym pokoju, nie zważywszy na jej towarzysza podszedł z drugiej strony łóżka i przytulił ją, po jej policzkach spłynęły łzy.

-Dobrze, że jesteś.- pocałowała go. Max poczuł przeszywający ból, to on jest z Emma non-stop, opiekuje się nią, a jeszcze nigdy nie wykazała ta wielkiego entuzjazmu na jego widok.-Co się stało kiepsko wyglądasz?- widać było zmęczenie, czerwone, przekrwione oczy, ktore mimowolnie przymykał co chwilę.

-Dużo pracy, przenoszę siedzibę firmy, a raczej dzielimy na pół.- uśmiechnął się.-Carlos zostanie w Mexico City, a ja tutaj. W końcu tutaj jest filia, z czasem coś przebuduje, a co najważniejsze będę blisko Ciebie.- usiadł obok niej na łóżku, ujął jej dłonie i pocałował.- Byłbym w nocy, gdyby nie to, że odwołali lot, była straszna mgła więc całą noc spędziłem na lotnisku, ale dla tak ślicznej żony jestem w stanie to przeboleć.- uśmiechnął się ciepło.-Teraz mów czemu tutaj jesteś?

-Mam małe braki w co poniektórych witaminach, anemia się wzmocniła i stąd to zasłabnięcie, ale już wszystko będzie w porządku.

-Pani Alvarez.- powiedziała pielęgniarka w średnim wieku.-Tutaj jest wózeczek i za pięć minut zapraszam z mężem do doktora Costy.- wsunęła „pojazd”, a sama opuściła pokój. Max przysunął wózek blisko łózka.

-Nie przesadzajmy, już byłam w toalecie i przeżyłam, więc pójdę o własnych siłach.- Podaj mi szlafrok jest za Tobą.-zwróciła się do Maxa, ostrożnie wstała i z jego pomocą ubrała się.-No chodź tatuśku.- zaśmiała się do Davida. W okamgnieniu znalazł się przy niej i wziął ją po rękę.

-Doktor Costa prowadzi moją ciąże prawie od samego początku, to znajomy mamy.- dodała dla rozluźnienia.-Jeśli nie chcesz iść to spokojnie, ale poza naszym dzieckiem nie zobaczysz nic strasznego.

-Nie, tylko chyba jestem podekscytowany.- popatrzył na nią zdezorientowany, co Emma skwitowała śmiechem.

-A płeć?- zapytała Emma na sam koniec.

-Widzę, że w końcu ciekawość zwyciężyła.

-Nie, tylko to w końcu odpowiedni moment.- ścisnęła mocniej dłoń Davida, który się obok niej.

-Co do płci... to od dłuższego czasu nie mam jakiejkolwiek wątpliwości, ewidentnie to dziewczynka. To wszystko na dziś. Zgłoś się do mnie jutro rano, jeśli wszystko będzie w porządku popołudniu będzie wypis.- ścisnął rękę Davida, który nadal nie wiele co kontaktował.-Gratuluje.

-Idź do domu Max, wystarczająco długo tutaj siedziałeś, teraz jestem już po dobrą opieką.- uśmiechnęła się. Pożegnawszy się z Emmą opuścił pośpiesznie sale.

-Chyba ma mi za złe mój przyjazd.- zaśmiał się, lekko drwiąco.

-Porozmawiam z nim. Skąd wiedziałeś, że jestem w szpitalu?- szybko zmieniła temat.

-Od twojej mamy, zresztą mijałem się z nią jak wychodziła ze szpitala. Twoi rodzice, Nadaniel i Oscar też tu lecą, a nawet babcia.- zaśmiał się na widok nieco zdezorientowanej Emmy.- Za kilka dni jak się lepiej poczujesz pojedziemy pooglądać mieszkania, mam parę na oku, jednak wole, żebyś Ty dokonała ostatecznego wyboru. Lokalizacja jest świetna blisko do mojej firmy, do twojej mamy to kilka minut pieszo.- uśmiechnął się widząc, że sprawił jej radość.- Jeśli szybko się zdecydujemy to do wprowadzimy się zaraz po twoim, hmm naszym porodzie. Czeka nas „mały” remont.- użył odpowiedniego gestu.- Emma nie poznawała Davida, gdzie się podział jej odpowiedzialny mąż, który w życiu nie zamieszkałby w obrzeżu 50 kilometrów od rodziny.-Będę musiał tylko jeszcze polecieć do Mexico, ale to na dzień, dwa. Carlos zajmie się sprzedażą naszego mieszkania, a lada dzień pojawi się firma transportowa z naszymi rzeczami.-Emmy oczy zaszkliły się.

-Skarbie co jest?- popatrzył ze zdziwieniem i położył się obok niej, obejmując ją, gładził ją po nieco większym niż ostatnio brzuszku.

-Sama nie wiem.- uśmiechnęła się.- Wszystko dzieje się tak szybko, dobrze, że już tutaj jesteś. Cieszę się, że cały ten czas byłeś przy mnie.- dotknęła jego dłoni, co on skwitował pełnym dumy uśmiechem.

-Cholera będę miał córkę.- powiedział po chwili z widocznym entuzjazmem.-Nawet nie wiesz jak się cieszę.- oparł głowę na poduszce obok niej, a po chwili dało się usłyszeć jego miarowy oddech, świadczący o tym, że właśnie odpłyną w kranie Orfeusza. Delikatnie pogładziła go po policzku i po chwili sama zasnęła z nadzieją, że już zawsze będzie tak szczęśliwa.